Przypomnijmy tych którzy odeszli z naszego grona …
Maciej Słomczyński
1922 – 1998
Maciej Słomczyński (ur. 10 kwietnia 1922 w Warszawie, zm. 21 marca 1998 w Krakowie) – polski pisarz i tłumacz.
Był synem amerykańskiego reżysera i producenta filmowego Meriana Coopera i Marjorie Crosby, Angielki (później Marjorie Crosby-Słomczyńska). Nazwisko Słomczyński nosił po ojczymie, Aleksandrze Słomczyńskim, za którego wyszła jego matka, kiedy nie zdecydowała się na wyjazd do USA z M. Cooperem[1]. Biologiczne ojcostwo Coopera jest jednak kwestionowane, m.in. przez rodzinę[2]. W 1941 wstąpił do Konfederacji Narodu, w 1943 znalazł się w Armii Krajowej. Został aresztowany w 1944 i osadzony na Pawiaku, skąd uciekł. Przedostał się na Zachód i służył w armii oraz żandarmerii amerykańskiej we Francji.
Debiutował wierszami wydrukowanymi w 1946 roku na łamach łódzkiego pisma „Tydzień”. W 1947 roku powrócił na stałe do Polski, a siedem lat później osiadł w Krakowie. Po wojnie prześladowany: poddany inwigilacji jako prawdopodobny angielski szpieg. W 1953 przez kilka miesięcy był TW. Aby zerwać kontakt wyjechał do Gdańska. W następnych latach wielokrotnie odmawiał współpracy. Autor wydanej w 1957 roku powieści rozliczeniowej „Cassiopeia”, w której prezentuje postawy środowiska twórczego wobec komunizmu i powody, jakie skłaniały sporą cześć tego środowiska do służby nowemu ustrojowi.
Przełożył m.in. Ulissesa i Podróże Guliwera, jako jedyna osoba na świecie przetłumaczył wszystkie dzieła Williama Szekspira. Jego przekłady Szekspira bywały jednak poddawane krytyce za brak zrozumiałości, wierności czy jakichkolwiek wartości literackich[3][4]. Był autorem powieści sensacyjnych i kryminalnych, publikował pod pseudonimami Joe Alex (także Józef Aleks) i Kazimierz Kwaśniewski (powieści milicyjne). Jako Joe Alex był autorem scenariuszy filmowych, sztuk teatralnych (Panny z Acheronu) oraz widowisk i audycji telewizyjnych. Kryminały Joe Alexa zostały przetłumaczone na 13 języków: białoruski, bułgarski, czeski, litewski, łotewski, niemiecki, rosyjski, rumuński, serbsko-chorwacki, słowacki, słoweński, ukraiński i węgierski. Większość wydań na terenach byłego Związku Radzieckiego (miliony egzemplarzy) ukazała się bez jego zgody lub bez zgody jego spadkobierców[potrzebne źródło].
Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Rotary Club, wiceprezesem międzynarodowego stowarzyszenia „Fundacja Jamesa Joyce’a”, a od 1973 członkiem Irish Institute. Postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego z dnia 11 listopada 1997 roku, w uznaniu wybitnych zasług dla kultury narodowej, został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Został pochowany w Krakowie na Cmentarzu Rakowickim w Alei Zasłużonych.
Władysław Negrey
1909 – 2004
Władysław Negrey urodził się 17 stycznia 1909 roku w Tarnopolu, ale od najwcześniejszej młodości związany był ze Lwowem. Ukończył XI Gimnazjum im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich we Lwowie. Do ostatnich lat wspominał swój udział w gimnazjalnym zespole teatralnym i chórze. Grał też w piłkę nożną – jako lewoskrzydłowy w lwowskiej Pogoni. Później studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza, wstąpił też do Szkoły Podchorążych we Włodzimierzu Wołyńskim. Jako porucznik artylerii konnej wziął udział w kampanii wrześniowej. Następnie przedostał się do Lwowa, gdzie 20 września 1939 roku poślubił Janinę Dajewską.
Zmuszony do ukrywania się zarówno przed radzieckim, jak i niemieckim okupantem, dopiero po kilku latach znalazł sposobność do opuszczenia Lwowa wraz z rodziną. Miasto to i grób swych rodziców odwiedził później tylko raz – w 1974 roku. Po zakończeniu znalazł się w końcu w Krakowie, gdzie podjął pracę w wydawnictwie Czytelnik .
W roku 1951 powierzono mu organizację krakowskiego oddziału Państwowego Wydawnictwa Naukowego, na którego czele stał jako dyrektor przez 43 lata, do kwietnia 1994 roku. Od samego początku udało mu się stworzyć wokół Wydawnictwa przyjazną atmosferę ze strony krakowskiego środowiska naukowego, co zaowocowało bardzo intensywną i szerokoprofilową działalnością edytorską – od całych serii wydawnictw popularno-naukowych, poprzez zeszyty naukowe katedr i instytutów krakowskich uczelni, po edycje o charakterze pomnikowym.
W roku 1990 stał się jednym z pierwszych członków reaktywowanego wówczas Rotary Club Kraków. Z nieco żartobliwą kurtuazją tytułowano go tu rektorem, ponieważ przez szereg lat był głównym organizatorem wykładów wygłaszanych podczas cotygodniowych spotkań Klubu. Wywiązywał się z tego zadania korzystając ze swych rozległych kontaktów w krakowskim środowisku naukowym. Sam kilkakrotnie wygłaszał prelekcje na tematy związane z krakowskim ruchem wydawniczym i ze Lwowem, za którym nigdy nie przestał tęsknić.
Jako senior Klubu otrzymał w 2003 roku godność członka honorowego. Był tu szczególnie poważany za kulturę słowa – sam cenił sobie wielce przynależność do Rotary i zawsze dawał temu wyraz. Odznaczał się jowialnym niekiedy humorem, a zarazem najwyższą rewerencją w stosunku do dam. Pomimo dolegliwości związanych z bardzo zaawansowanym wiekiem uczestniczył w spotkaniach klubowych tak długo, jak to było możliwe. Ostatni raz był obecny 16 września 2003 roku. Cztery dni później, w 64 rocznicę swego małżeństwa, uległ ciężkiej chorobie. Niezwykła wola życia i optymizm przezwyciężyły ją na jakiś czas. Jeszcze w styczniu przyjmował w domu odwiedziny Przyjaciół z Rotary. Szczególną radość przynosiła mu przyjaźń z Józiem Piotrowskim, lwowianinem jak on sam, ale lista Kolegów, którzy otoczyli go w tym czasie swą troską, jest długa. Odszedł spokojnie, po długim i dobrym życiu 3 lutego 2004 roku. Spoczął na Cmentarzu Rakowickim.
Janusz Bogdanowski
1929 – 2003
Profesor Janusz Bogdanowski, architekt, konserwator i urbanista. Urodził się w Krakowie 16 sierpnia 1929 roku, Zmarł w Krakowie 16 kwietnia 2003 roku. W czasie II wojny jako 16–sto letni chłopiec został kapralem AK ps. Bandera. Po wojnie ukończył liceum im. Jana III Sobieskiego i dostał się na Wydział Architektury PK. Tytuł mgr inż. uzyskał w 1954 roku, dr 1964, dr hab. 1967, prof. nadzw. 1978, prof. zw. 1992. Wieloletni adiunkt profesora Z. Nowaka. Wraz z profesorami G. Ciołkiem i Z. Nowakiem współtwórca krakowskiej szkoły architektury krajobrazu. Po odejściu obu profesorów po 1967 roku – kierownik Zakładu Architektury Krajobrazu, natomiast w latach 1992-1995 dyrektor Instytutu Architektury Krajobrazu PK. Następnie kierownik Samodzielnej Katedry Teorii Architektury Krajobrazu i Kompozycji Ogrodowej Politechniki Krakowskiej. Prace naukowe z zakresu tematyki urbanistycznej, konserwacji, sztuki ogrodowej, kształtowania krajobrazu, opracowania metodyczne do studiów ochrony projektowania krajobrazu (tzw. metoda „JARK – WAK”), prace słownikowe, systematyka architektury obronnej. Jest autorem 20 książek i blisko 850 artykułów naukowych. Najważniejsze prace: Architektura krajobrazu (1968), Kompozycja i planowanie w architekturze krajobrazu (1976), Architektura obronna w krajobrazie Polski (1996), Polskie ogrody ozdobne (2000). Kilkadziesiąt projektów z zakresu urbanistyki, konserwacji i zieleni, w tym prace indywidualne i zespołowe jak system zieleni Krakowa w oparciu o dawne fortyfikacje, Planty Krakowskie, Jurajskie Parki Krajobrazowe, ogród Zamku Królewskiego w Warszawie, otoczenie stopnia wodnego pod Tyńcem, Seminarium Franciszkańskie w Kalwarii Zebrzydowskiej, rekultywacja krajobrazowa terenów hałd tzw. Paciorkowic w Bieruniu. Był przewodniczącym Komisji Urbanistyki i Architektury PAN, przez 30 lat Redaktorem Teki KUiA, honorowym przewodniczącym Rady Ochrony Zabytków przy Ministrze Kultury i Sztuki, a także szeregu Komisji i Komitetów Naukowych, w tym Kierownik MAB 13, „Człowiek i Środowisko” także Prezydium PAN, w tym też międzynarodowych; członek Rady Krajowej ICOMOS oraz Rady Naukowej Europa Nostra – IBI.
Nagrody i odznaczenia: Nagroda Min. Szkolnictwa Wyższego 1980, 1997, Nagroda PAN 1978, Nagroda Naukowa im. Mikołaja Kopernika PAN 1995, Krzyż Kawalerski 1978 i Oficerski 1998 OOP, Złoty Medal Ministerstwa Kultury i Sztuki 1992.
Jego dewizą życiową było Na próżno żyje, kto nie jest użyteczny – czemu dawał wyraz w niestrudzonej obronie zabytków Krakowa i polskiego krajobrazu, a także działalności charytatywnej w Rotary Club Kraków.
Janusz Gawor
1924 – 2007
Urodzony w r. 1924 w Lublinie. Absolwent Wydziału Architektury AGH (1945-1951). Starszy asystent na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej (1953-1957). Projektant w Komitecie Odnowy Gmachu Collegium Maius UJ. W latach 1973-77 Naczelny Dyrektor PP Pracowni Konserwacji Zabytków w Krakowie, powołany przez Ministra Kultury. Odsunięty ze stanowiska względów politycznych.
Od 1991 był członkiem Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (SKOZK). W jego władzach przez 6 lat pełnił funkcje przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. W działalności SKOZK-u najbardziej ceni to, że potwornie zaniedbanemu Krakowowi udało się przywrócić blask dawnej Rzeczpospolitej. Zasłużony dla obrony i ostatecznego remontu zabytkowej will prof. K. Estreichera (w ramach działalności dla TPSP w Krakowie). Człowiek prawy, wielkiego serca, odważny. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta. Prezydent RC Kraków w kadencji 2001-2002.
Marian Anczyk
1921 – 2011
Były prezydent naszego klubu, wybitny prawnik, długoletni członek Krakowskiej Izby Adwokackiej i przedstawiciel samorządu adwokackiego, człowiek o głębokiej wiedzy i kulturze osobistej.
Od początku swojej pracy zawodowej zaangażowany był w pracę w organach samorządu adwokackiego. W wieku 33 lat koledzy z izby krakowskiej powierzyli mu funkcję rzecznika dyscyplinarnego rady. W latach 1984-1992 był dziekanem Okręgowej Rady Adwokackiej w Krakowie. Od roku 1993 do 2001 nieprzerwanie był członkiem Naczelnej Rady Adwokackiej, pełniąc m.in. funkcję wiceprezesa NRA (1995-2001).
Angażował się także w prace społeczne. Był współzałożycielem Towarzystwa Przyjaciół Chorych Hospicjum w Krakowie.
Marian był niezwykle ceniony również za granicą. Pełnił liczne funkcje w organizacjach międzynarodowych – członek Komisji Współpracy z Zagranicą Naczelnej Rady Adwokackiej, członek Prezydium i Wiceprezes Krajowy Union Internationale des Avocats w Paryżu, Wiceprezes Krajowy International Bar Association w Londynie, Prezydent Conference des Grands Barreaux d Europe w Paryżu, współzałożyciel Federation de Barreaux d Europe przy Radzie Europy w Strasburgu, ekspert Rady Europy d/s etyki zawodowej na konferencjach w Bukareszcie i Pradze, Przewodniczący Zgromadzenia Izby Adwokackiej w Wersalu, członek honorowy Canadian Bar Association w Montrealu i Izby Adwokackiej w Kecskemét, członek Senatu Austriackiej Izby Adwokackiej w Wiedniu.
Odznaczony m. in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Zrzeszenia Prawników Polskich, Odznaką „Adwokatura Zasłużonym”, medalem 70-lecia Adwokatury Polskiej, medalami Izb Adwokackich Paryża, Barcelony, Genewy i Quebecu oraz medalem Adwokatury Krakowskiej „Pro Lege et Libertate”.
Stanisław Kazimierz Włodyka
1924 – 2014
Przyjaciel który tak wiele nas nauczył i był zawsze przykładem tego co jest esencją Ruchu Rotariańskiego. Wytworny, mówiący wspaniałą polszczyzną był postacią jakich dziś się już nie widuje. Reprezentował sobą coś co chcemy nazwać 'elitą’, w tym tego słowa znaczeniu które określa kogoś wyjątkowego w najlepszym wydaniu. A jednocześnie był ciepły, potrafił słuchać i traktować swych młodszych kolegów jak sobie równych. W spojrzeniu na świat był Rotarianinem z krwi i kości.
Urodzony we Lwowie w 1924 r. Ukończył studia prawnicze (UJ) i ekonomiczne (AE w Krakowie). Studiował również za granicą w Instytucie M.Plancka w Hamburgu oraz Instytucie Prawa Porównawczego w Lozannie.
Wykładał na uniwersytetach niemieckich i austriackich (b. profesor uniwersytetów w Bonn, Bochum, Würzburgu i Innsbrucku. Autor ok. 200 publikacji naukowych, w tym podręczników ustroju organów ochrony prawnej, prawa handlowego i gospodarczego.
Był profesorem zwyczajnym prawa gospodarczego i handlowego.
Pełnił szereg ważnych funkcji państwowych i społecznych. Był członkiem Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów, Komisji Kodyfikacyjnej przy Ministrze Sprawiedliwości oraz Społecznej Rady Legislacyjnej „Solidarność”.
Na emeryturze uniwersyteckiej – prowadził (dyrektor naczelny) Instytut Prawa Spółek i Inwestycji Zagranicznych w Krakowie, był adwokatem w kancelarii Obsługi Prawnej Firm w Krakowie, pełnił funkcję redaktora Serii Beck’a pt. „Prawo Gospodarcze i handlowe” a także arbitra Sądu Arbitrażowego przy Międzynarodowej Izbie Handlowej w Paryżu i Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie.
Odznaczony Medalem Edukacji Narodowej, Kawalerskim i Oficerskim Orderem Odrodzenia Polski. Posiadał liczne nagrody naukowe Ministra Edukacji Narodowej.
W czasie zagranicznych pobytów naukowych spotkał i zapoznał się z ideą Służby Rotariańskiej. Uznając jej szczytne zasady i cele stał się odnowicielem Ruchu Rotariańskiego w Krakowie. Był prezydentem-założycielem (czarterowym) RC Kraków, a kiedy zdrowie nie pozwoliło na kontynuowanie aktywności klub mianował go członkiem honorowym. Za swoje oddanie służbie został odznaczony najwyższym honorem Rotary International – plakietą wraz z medalem 'Service above Self” (Służba ponad własne interesy).
Andrzej Pogonowski
1919 – 2017
Urodził się 7 grudnia 1919 w Krakowie w rodzinie lekarza wojskowego i ginekologa Bolesława Pogonowskiego herbu Ogończyk i Róży ze Schwarzenbergów-Czernych. Do szkoły średniej uczęszczał w Krakowie, następnie był kadetem w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii. Brał udział w kampanii wrześniowej. Podczas okupacji mieszkał w Krakowie. Od 1941 przez siedem miesięcy ukrywał w swoim mieszkaniu swego żydowskiego przyjaciela, Stanisława Taubenschlaga, syna profesora Rafała Taubenschlaga, pomagał również Menasze Holenderowi – obaj przeżyli wojnę. Był świadkiem pacyfikacji Woli Justowskiej (28 lipca 1943).
Po wojnie ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1958–1982 pracował w Centrali Handlu Zagranicznego Centrozap w Katowicach, a następnie w krakowskiej Naftobudowie. W latach 90. działał w Rotary Club Kraków, od roku 1998 do 2000 pełnił funkcję jego skarbnika, a od 2003 był członkiem honorowym.
W 1993 został uhonorowany tytułem Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.
Wojciech Angelus
1921 – 2010
Urodzony w Krakowie 5 lutego 1921 roku. Syn stomatologa Ludwika Angelusa i Fryderyki z domu Turetschek (rodzina znanych krakowskich ogrodników). W czasie okupacji uczestnik tajnego nauczania (liceum Sobieskiego), następnie student Wydziału Rolniczego UJ. Dr nauk rolniczych. Wieloletni pracownik Stacji Hodowli Roślin Kraków-Bronowice.
Członek-założyciel Rotary Klub Kraków. Wieloletni członek zarządu Klubu. Od roku 2003 – członek honorowy.
Stanisław Korzeniowski
1944 – 2016
W latach 1968-2015 pracował w Centrum Onkologii – Instytucie im. Marii Skłodowskiej-Curie Oddział w Krakowie, w którym przeszedł wszystkie stopnie kariery zawodowej i naukowej:
– 1975 – specjalizacja I-st. z radioterapii onkologicznej
– od 1976 – starszy asystent
– 1977 – specjalizacja II-st. z radioterapii onkologicznej
– 1978 – doktor nauk medycznych
– od 1978 – adiunkt
– 1992 – doktor habilitowany nauk medycznych
– od 1993 – docent
– od 1999 – profesor
– od 1983 roku pełnił funkcję Kierownika Oddziału B Kliniki Radioterapii, przekształconego w 2006 roku w Klinikę Nowotworów Piersi i Klatki piersiowej, a w 2013 roku w Oddział Nowotworów Piersi i Klatki Piersiowej. Do 2014 roku pełnił funkcję wojewódzkiego konsultanta w dziedzinie radioterapii onkologicznej. Odbył szkolenia w zagranicznych ośrodkach onkologicznych: Manchester (1973-74, 1984), Londyn (1984), Edynburg (1984), Amsterdam (1992), Houston (1994), Waszyngton (1994). W latach 1970-2014 był autorem/współautorem 118 publikacji, z których 28% dotyczyło problematyki radioterapii raka piersi.
Promotor 4 doktoratów: Kazimierz Karolewski (1995), Beata Sas-Korczyńska (1997), Joanna Pszon (1998), Krzysztof Małecki (2004).
Odznaczenia:
1989 – Złota Odznaka za wzorową Pracę w Służbie Zdrowia
2001 – Złoty Krzyż Zasługi
Członek klubu Rotary Kraków, w latach 1998-99 prezydent klubu.
Tadeusz Kumorek
1938-2019
Rotarianin od roku 1993. Był dla nas przykładem rotarianina – skromny, dobry, z poczuciem humoru, hojny dla słabych. Bardzo zasłużony dla wielu akcji pomocowych klubu . Przez wiele lat łącznik z naszym siostrzanym klubem w Bielefeld. Od 2016 członek honorowy.
Towarzysz sztuki drukarskiej – założyciel i właściciel drukarni DRUKMAR w Zabierzowie.
Osiągnięcia zawodowe : Złoty i srebrny krzyż zasługi; odznaczenia resortowe; Zasłużony Działacz Kultury.
Zamiłowania: Narty, piłka nożna, turystyka, muzyka poważna, ogrodnictwo
Józef Piotrowski
1924-2020
Prawdziwy Przyjaciel, człowiek ciepły, otwarty na innych, współczujący.
Członek założyciel Krakowskiego Klubu Rotary, wieloletni członek jego zarządu , w ostatnich latach życia, kiedy siły nie pozwoliły Mu służyć – zgodnie z maksymą Rotary International – innym, członek Honorowy.
Kochał dzieci, był ukochanym Wujkiem wszystkich wychowanków fundacji Dzieło Pomocy Dzieciom i im poświęcał swoje myśli i wiele czasu.
W Rotary nade wszystko cenił przyjaźń i zawsze twierdził że dla niego to podstawa bycia Rotarianinem.
Nas, młodszych kolegów traktował jak równych sobie i mogliśmy zawsze na Niego liczyć. Był dla nas wzorem !! Będzie nam go brakować.
Jacek Czownicki
1956 – 2020
Odszedł nasz Przyjaciel, ustępujący Prezydent Klubu Jacek Czownicki. Filolog, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, znakomity i ceniony tłumacz przysięgły i symultaniczny języka angielskiego i niemieckiego. Studiował na Humboldt-Universität w Berlinie (germanistyka i anglistyka) oraz na Ruprecht-Karls-Universität w Heidelbergu (ekonomika przedsiębiorstw i podstawy prawa). Współpracował z Uniwersytetem Nowego Jorku w ramach Continuing Dental Education. Wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim. Prowadził szkołę językową i Biuro tłumaczeń Inter Lang & Text w Krakowie. Tłumaczył na wielu konferencjach, kongresach i seminariach o tematyce stomatologicznej, zarówno krajowych jak i światowych.
Był człowiekiem dialogu, otwartym na ludzi i jak nikt inny szedł drogami Rotary. Odszedł od nas zbyt wcześnie w pełni sił twórczych, nasz Klub odniósł niepowetowaną stratę.
Jacku myślimy o Tobie ! Żegnaj ! Przyjaciele z Rotary Club Kraków
Jerzy Mikułowski-Pomorski
1937/2020
Socjolog (nauki o poznaniu i komunikacji, socjologia kultury, socjologia stosunków międzynarodowych). Kierownik Zakładu Międzynarodowych Organizacji Gospodarczych Akademii Ekonomicznej w Krakowie (1975); wicedyrektor Instytutu Międzynarodowych Stosunków Społeczno-Gospodarczych AE w Krakowie (1975); rektor AE w Krakowie (1990-1996); kierownik Katedry Studiów Europejskich AE w Krakowie (1991-2007); od 2007 -professor emeritus.
Pracownik Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (Wydziału Nauk Społecznych, Instytutu Nauk Politycznych i Dziennikarstwa) oraz Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych (Wydział Zamiejscowy w Katowicach). Członek takich stowarzyszeń międzynarodowych jak: International Institute of Communication, Londyn; European Studies Institute University of Salford, Wielka Brytania; Rada University Council of Education Management Transfer, Sztokholm; Rada Globalnej Sieci Współpracy Szkół Ekonomicznych NIBES.
Członek czarterowy naszego klubu, prezydent w latach 1997/98, ostatnio członek honorowy.
Byłeś dla nas mistrzem słowa i spojrzenia na świat! RIP